"Son Melodi" Bölüm 22

-22-

Berk ve Ece, kahve zincirlerine inat ayakta kalmayı başarmış ancak müşterilerin bu durumdan pek haberdar olmamasından belki, sadece tek bir masası dolu olan bir pastaneye girdiler. Hiç tereddüt etmeden en köşedeki masaya oturdular ve yanlarına gelen garsona birer Türk Kahvesi sipariş ettikten sonra konuşmaya nereden başlayacaklarını bilemeden bir süre karşılıklı bakıştılar. Ece bu rahatsız edici sessizliği az sonra ağlamaklı hıçkırıklarıyla bozacağını fark edince kötünün iyisi olarak gördüğü içini dökme yolunu tercih etti.

 “Bir psikologun bir deliyle evli olması ne kadar ironik, değil mi?”

“Tam bir Alanis Morissette ironisi.”

“Neyse ki düğün günümde yağmur yağmamıştı.”

            Ece’nin en sonunda gülümsemeyi başarmasına sevinen Berk uzandı ve elinden tuttu.

“Bak ne diyeceğim. Özgür’ü bana getir. Onunla sohbet edeyim. Ufak ufak tedavisine başlayalım.”

“Bunu kabul edeceğini hiç sanmıyorum.”

“Eh, karısı olarak o kadarını da halledersin artık.”

Ece’nin gülümsemesi kahkahaya dönüştü.

“Neyse, hiç olmazsa seni güldürmeyi başardım. Hadi, evine git artık. Onunla konuş. En kısa zamanda da bana gelmesini sağla.”

            Ece derin bir nefes aldı, gelen Türk Kahvesini sıcak olmasına aldırmadan neredeyse tek yudumda bitirdi ve ayağa kalktı.

            “Anlaştık.”

Berk’i yanaklarından öptü, sonra da gözlerinin içine baktı. İçinden geçen hamlenin olası sonuçlarını tarttı içinde. Yanlış anlaşılır mıydı acaba, ya da ayıplanır mıydı? Sorularını cevaplayamadan, aklına akın eden diğer bir sürü soruya kulak bile veremeden kendini tutamadı ve ona sıkıca sarıldı. Berk’e hislerini anlatabilmek için söyleyebileceği çok az şey vardı. Kendisine o an en doğru geleni seçti ve söyledi.

“Çok teşekkürler.”

            Berk’in gülümseyen gözlerini üzerinde hissederken arkasına bile bakmadan pastaneden çıktı ve arabasına bindi. Bu sefer zaman direksiyon başında oturup ağlama zamanı değil, direksiyonu en sonunda doğru yola çevirme zamanıydı.